Rod Stewart, de gravelstem rockicoon, begon zijn carrière te midden van de bruisende Londense scene van de jaren '60, waar hij omging met legendes zoals The Rolling Stones en The Who. Als jonge zanger deed hij ervaring op bij de Jeff Beck Group en later bij The Faces, waarbij hij blues, rock en soul samenbracht tot een rauw, aanstekelijk geluid. Hits zoals “Stay With Me” en “Ooh La La” met The Faces verstevigden zijn reputatie als charismatische frontman voordat zijn solocarrière in 1971 de lucht in schoot met “Maggie May”. Nu, op 80-jarige leeftijd, is Sir Rod klaar om het Pyramid Stage op Glastonbury te betreden tijdens het zondagmiddag "legenden" slot, wat getuigt van zijn blijvende aantrekkingskracht.
Dit weekend brengt Stewart zijn ongeëvenaarde songboek naar Worthy Farm, hoewel hij niet bepaald blij is met de bijnaam van het tijdslot. “Ik zou willen dat ze het niet het ‘thee-tijdslot’ noemden,” vertelde hij aan de BBC. “Dat klinkt toch als een avondje met een pijp en pantoffels, nietwaar?” Zijn speelse verzet weerspiegelt de energie van een man die beweert dat hij nog steeds 100 meter in 19 seconden kan rennen. Om zijn optreden te maximaliseren, heeft hij onderhandeld voor een verlengde set van 90 minuten, in plaats van de aanvankelijke 75 minuten, hoewel hij betreurt dat het nog steeds te kort is voor zijn gebruikelijke shows van meer dan twee uur. “Ik ga geen aankondigingen doen tussen de nummers,” zei hij. “Ik speel één nummer, roep ‘volgende’, en ga meteen door naar het volgende.”
Stewart’s optreden op Glastonbury is een mijlpaal, waardoor hij de eerste artiest is die het festival (in 2002) als hoofdact heeft afgesloten en nu het legends slot speelt. Zijn optreden in 2002, hoewel een waas voor hem, was een triomf. Ondanks de aanvankelijke scepsis van een publiek dat meer gewend was aan The White Stripes en Coldplay, veroverde Stewart meer dan 100.000 fans met meezingers zoals “Sailing,” zoals opgemerkt in een BBC-recensie. “Ik herinner me er niets van,” gaf hij lachend toe. “Ik doe zoveel concerten, ze vervloeien allemaal in één.”
Zijn carrière beslaat decennia en genres, van de folkrock van “Maggie May” tot de disco-geïnspireerde “Do Ya Think I’m Sexy?” en zijn latere crooner-fase met “Have I Told You Lately.” Liefkozend “Phyllis” genoemd door Elton John (die zich “Sharon” noemt), heeft Stewart’s veelzijdigheid en charme hem relevant gehouden. Buiten de muziek om heeft hij eclectische passies omarmd, van model treinen tot het schrijven van een aanstaand boek, wat getuigt van een leven dat ten volle wordt geleefd.
Op Glastonbury kun je een set verwachten vol hits, gebracht met de urgentie van een man die de tijd tart. Stewart’s vastberadenheid om zoveel mogelijk nummers in te passen, weerspiegelt zijn toewijding aan zijn fans, ook al betekent het dat hij de praatjes overslaat. Zijn fysieke aanwezigheid—nog steeds in beweging op het podium op 80-jarige leeftijd—en zijn vocale kracht blijven ongeëvenaard, een herinnering aan waarom hij een vaste waarde in de rockwereld is.
Dit optreden benadrukt ook het evoluerende landschap van Glastonbury. Het legends slot, ooit een nostalgische knipoog, heeft nu prestige, met artiesten als Diana Ross en Lionel Richie die het in recente jaren hebben betreden. Stewart’s aanwezigheid verbindt de rockwortels van het festival met de moderne eclectiek, wat zowel oude fans als jongere luisteraars die zijn catalogus ontdekken, aanspreekt.
Terwijl hij zich voorbereidt om het podium op te gaan, staat Stewart’s Glastonbury-moment op het punt een viering te worden van veerkracht, talent en een carrière die begon tussen de elite van de rock. Of hij nu “Stay With Me” zingt of wiegt op “Sailing,” Sir Rod zal waarschijnlijk Worthy Farm achterlaten met een buzz, en bewijzen dat legendes niet alleen voortduren—ze brengen leven in de brouwerij.
Bron: Mark Savage, “Rod Stewart over Glastonbury: ‘Ik zou willen dat ze het het thee-tijdslot niet noemden’,”
BBC News, 24 juni 2025, BBC News Entertainment.
