De zon brandde fel neer op Ahmedabad, India, terwijl de Air India vlucht AI171, een Boeing 787 Dreamliner, op 12 juni 2025 met een krachtige roar de startbaan van de Sardar Vallabhbhai Patel International Airport opging. Het was 13:38 uur en het vliegtuig, op weg naar de luchthaven Gatwick in Londen, vervoerde 242 mensen—230 passagiers en 12 bemanningsleden. Onder hen bevond zich Vishwash Kumar Ramesh, een Britse staatsburger van Indiase afkomst, die zat in stoel 11A, naast de nooduitgang. De cabine trilde van de spanning, maar dertig seconden na de take-off werd de stilte ruw verstoord door een oorverdovend geluid. Het vliegtuig schokte hevig, de neus kantelde omhoog terwijl het zich een weg omhoog worstelde.
Vishwash, een 32-jarige software-engineer, greep de armleuningen vast. Hij had net voor de landing via een videogesprek met zijn broer Nayan gesproken en beloofd hem opnieuw te bellen vanuit Londen. Nu flikkerden de cabineverlichting en brak de paniek uit. Het vliegtuig, nog geen 625 voet in de lucht, kwam in de problemen. “Mayday, Mayday,” klonk de stem van de piloot door de intercom, maar het bleef stil. Het vliegtuig schokte en daalde snel richting het woongebied van Meghaninagar. Op de grond stond Ramila, een moeder van een medische student, voor het B.J. Medical College hostel, wachten tot haar zoon met de lunch klaar zou zijn.
Het gebrul van de straaljager werd onnatuurlijk hard. Ze keek omhoog, met een bonzend hart, terwijl de schaduw van de Dreamliner zich over haar heen liet vallen. Het vliegtuig raakte de eetzaal van het hostel, waar 60 studenten aan het eten waren. Een vuurbol ontplofte en omhulde het gebouw in dikke zwarte rook. De staart van het vliegtuig bleef vastzitten in de verwoeste structuur, terwijl de romp verspreid lag over de campus. Geschreeuw weerklonk in de lucht terwijl de brokstukken naar beneden regenden.
Vishwash, duizelig maar levend, bevond zich op de grond, door de nooduitgang geworpen die hij instinctief had geopend. Zijn borst deed pijn, zijn zicht was wazig, maar hij strompelde weg van de vlammenzee. “Ik weet niet hoe ik dit heb overleefd,” vertelde hij later zijn vader, terwijl zijn stem trilde. Hij was de enige overlevende van de 242 aan boord, een wonder te midden van de tragedie die 241 levens eiste, waaronder de voormalige Chief Minister van Gujarat, Vijay Rupani, en tientallen medische studenten. Reddingsteams overspoelden de plek. Brandweermannen vochten tegen de vlammen die werden aangewakkerd door 125.000 liter vliegtuigbrandstof, terwijl medici verbrande lichamen op brancards naar ambulances droegen.
Tegen de avond waren er 265 lichamen geborgen, hoewel DNA-tests nodig waren om het aantal te bevestigen. Premier Narendra Modi bezocht de volgende dag, met een ernstig gezicht terwijl hij het puin bekeek. “De verwoesting is hartverscheurend,” zei hij, terwijl hij Vishwash ontmoette, die inmiddels onder psychiatrische zorg stond voor trauma. De crash, de dodelijkste in India sinds 1996, schokte het land. Het Bureau voor Onderzoek van Luchtvaartongevallen startte een onderzoek, bijgestaan door de National Transportation Safety Board van de VS en de Air Accidents Investigation Branch van Groot-Brittannië.
Vroege theorieën wezen op een dubbele motorstoring of een aanvaring met een vogel, aangezien het landingsgestel omlaag was gebleven, een teken van problemen. Een zwarte doos werd geborgen, wat hoop bood op antwoorden. Terwijl Ahmedabad rouwde, werd Vishwash’ overleving een bittersweet baken. Zijn broer Nayan, die rouwde om hun andere broer die in de crash was verloren, noemde het “een wonder.” De stad, getekend maar veerkrachtig, begon te genezen, vasthoudend aan verhalen van moed en verlies.
