Aan de verre rand van onze spiraal, waar het sterrenlicht dunner wordt en alles trilt van de kou, koppelt een bergingsploeg een zwarte ring die om niets draait. In de naden ontdekken ze een toegang tot een beschaving die zichzelf van sterrenstelsel naar sterrenstelsel heeft genaaid en zich vervolgens heeft teruggetrokken. Wat ze mee naar buiten brengen kan niet verkocht worden, en wat het van hen vraagt kan niet gedeeld worden.
We zagen de ring eerst niet. Hij was te schoon in een vuile lucht, te perfect stil op een plek waar niets ooit stopt. De romp van de Madrigal blies een laagje vorst af terwijl we erlangs gleden, onze motoren tikten als koelende botten. De ster waar we omheen zweefden was zo lang geleden gestorven dat zijn overblijfsel vergeten was hoe het moest trekken, en toch hield dit ding—dit houtskoolglans—zijn positie vast alsof het aan een idee was verankerd.
Jao lachte toen Mara het als haalbaar bestempelde. “Gefeliciteerd,” zei hij via het communicatiekanaal terwijl we ons klaarmaakten, “we hebben Gods armband gevonden.” De armatuur die we bij ons droegen—een krans van magneten, een patchwork van oude scheepsonderdelen—klonk toen het de ring raakte. Het trilde als een geplukte snaar. Van dichtbij was het materiaal geen metaal.
Het was duidelijk als je het verkeerd bekeek, ondoorzichtig als je het goed bekeek, zoals warmte lucht in water verandert. Mijn handschoen vond een naad en mijn hand voelde kouder aan, alsof het vacuüm zich beledigd voelde. Geen merktekens, geen bouwstempels, geen micrometeorietinslagen. Alleen een huid die zowel nieuw als heel oud leek.
We kropen verder totdat de naad iets breder opengleed, en Mara duwde een haak erin. Binnenin waren er geen gangen. Er was een volume in de vorm van een vergelijking die ik niet kende: vlakken die in elkaar vouwden zonder elkaar te raken, hoeken die het er niet mee eens waren. Onze lichten glipten over oppervlakken die niet verlicht konden worden.
In het hart van die complicatie zweefde iets. Ik dacht dat het een schroot was totdat het zich omdraaide en een gegraveerd veld van stippen toonde die geen stof waren—sterren die niet op positie waren gemapt, maar op de vectoren tussen hen in. Jao reikte ernaar voordat ik dat deed. De verwarming van zijn handschoen besloeg zijn pols en het schroot—nee, de vlok—nam die warmte op en hield het vast.
Lijnen kwamen binnenin tevoorschijn als draden onder de huid, en ik voelde een soort druk in de brug van mijn neus. De ring waarin we ons bevonden paste zijn niet-hele vlakken iets aan, een fractie die je met wiskunde moest zien, maar we voelden het in onze laarzen: een gefluisterde slip. Op mijn scherm drong de stertracker van de Madrigal plotseling aan dat de lucht een andere lucht had verworven. “We draaien het schip niet,” zei Mara scherp.
“We draaien niets.” Maar mijn hartslag had een ritme gevonden binnen de vlok, een bijna-muziek als het lied waarmee je wakker wordt en het niet kunt plaatsen. “Kun je dat horen?” vroeg ik, en het kanaal klikte met Jao’s kleine ademhaling. We noemden het de vectorboomgaard, omdat dat de enige manier was waarop ik mijn mond kon laten beschrijven. Vanuit de vlok strekten draden zich in alle richtingen uit als vorstaderen op glas, stopten waar ze een weerstand ontmoetten die je niet kon zien en gingen dan aan de andere kant verder alsof de obstructie er niet was.
Elke draad was geen lijn. Het was een instructie om op een bepaalde manier te kijken. Wanneer mijn ogen deden wat de draad wilde, veranderde een stuk van het universum van aspect. De leegte trok zich terug en daar, voor de duur van een zwaluw, stond een donkere stad die hing in een bolvormige cluster, zijn torens als kammen die het licht van honderdduizend oude sterren opdronken.
Een andere blik en we zagen een windorgel dat zich onder de halo van een dwerggalaxie verspreidde, tien ringen die trilden in de bries van de oude jet van een quasar. We lieten ze los en ze waren weg, alsof je een kathedraal kon vergeten door weg te kijken. We discussieerden zoals arme mensen dat doen over winnen. Mara wilde de ring taggen, onze claim indienen onder de wet op berging, en onderhandelen met de corporatieve astronomen die zouden arriveren met wettige hebzucht.
Jao wilde verder bewegen voordat een van onze zenders, zelfs de zenders die we niet toegaven dat we hadden, bij de verkeerde oren fluisterden. Ik wilde meer horen. We sliepen vastgebonden in onze pakken met onze helmen op omdat de ring de lucht te schoon deed smaken in je mond. Ik droomde van het huis van mijn grootmoeder, de heldere plastic kom waarin ze groenten waste, de manier waarop water donker werd met zand, en toen ik wakker werd, was de vlok van zijn drijvende plek afgedreven en duwde zijn gezicht naar de leegte alsof het een zaadje was dat licht zocht.
“Het is een kaart,” zei Jao. Hij beet in een pakje kleverige eiwitten. “Het is geen kaart naar enige plek die zinvol is.”
We leerden te vragen zonder het te breken. De ring, de vlok, wat ze ook waren, gaven antwoord op ritmes.
Geen woorden. We tikten langzaam met onze knokkels, sneller, in priemgetallen, in ademgeluiden, in de hartslag die me verlegen maakte met zijn dierlijke regelmaat. De vectorboomgaard bloeide niet voor wiskunde zoals films zeggen dat het zou moeten. Het opende zich voor het gekraak van onze pakverbindingen en het geklik van onze tanden en het dunne “laat me met rust”-fluitje in Mara’s sinus wanneer ze te hard nadacht.
Een draad verdikte en we volgden het zoals je een geur volgt, niet door de duw van de thruster, maar door onze kleine massa naar de kromming te laten leunen die we niet konden zien. De lucht legde zich om ons heen. Van de rand van de galaxy glipten we zijwaarts de ruimte tussen de galaxies in, waar geen wind is en de duisternis een textuur is. We vonden daar een wegstation—iets dat het woord zou bespotten als het niet zo zacht met ons was geweest.
Het was een sferoïde niet groter dan een maan, geen ding op zich maar een annulering in de stof die ruimte maakte voor een ding. De sensoren van Madrigal werden blind en leerden toen weer kijken. We vestigden ons in een spoor achtergelaten door niets, en de romp zong met wervelingen. Binnenin moesten we om de beurt gaan omdat de plek de voorkeur gaf aan twee tegelijk.
De ingang was een simpele mond die dat niet was, en het interieur was een amfitheater van holtes gebouwd voor lichamen die ik me niet kon voorstellen: zitplaatsen zo groot als kamers, trappen die meer leken op hellingen voor iets dat dreef. We stampte en onze stamp weerklonk als een akkoord. We fluisterden en de fluistering keerde terug als symmetrie. Overal stof.
Niet het soort dat in lichtstralen zweeft, maar het soort dat geschiedenis vasthoudt als was het warmte. We vertaalden niet; we speelden. Jao goot een zak suiker leeg en de kristallen vielen als trage hagel, en de manier waarop ze stuiterden schetste gedichten in de lucht. Mara hoestte zonder dat ze het bedoelde en de muren reageerden in aflopende intervallen die mijn huid lieten rimpelen.
Ik drukte mijn helm tegen een zitplaats en blies uit, en de zitplaats humde terug de vorm van onze galaxy alsof het een herinnering aan zijn draai vasthield. In die terugroepen leerden we wat hier was geweest. Geen namen. Geen voornaamwoorden.
Daden. Ze hadden boomgaarden zoals deze gebouwd, geplant langs vectoren die zich uitstrekten van cluster naar cluster, niet als paden maar als manieren om paden zichtbaar te maken. Ze hadden stormen gegeten en stilte geoogst en toen ik mijn palm neerlegde en weer ademhaalde, kwam het antwoord met een verstoring die verdriet had kunnen zijn. Naadjes die we niet hadden gezien flonkerden met de vingerafdrukken van snijden.
Sommige draden waren gebroken, hun veer bloedde langzaam in het lege. We waren niet lang alleen. De Graceful Abacus kwam twee dagen nadat we de ring voor het eerst aanraakten, lang en dun als een beschuldiging, de stem van haar kapitein al doordrongen van de wet. “Eerlijke vondst,” zei ze, wat betekende dat we nog niet in een strijd waren.
“Laten we allemaal rijk worden. Geef je zender toestemming en we dienen gezamenlijk in.” Jao dempte haar en keek naar me, en ik keek naar Mara, en met z’n drieën luisterden we naar de manier waarop het wegstation besloot hoe het zich voelde over verdeeld te worden. Het antwoordde door stil te worden in zichzelf totdat onze oren pijn deden van de inspanning om te luisteren. “We zouden hier tegen kunnen vechten,” zei Mara zachtjes.
“We zouden elke zender kunnen uitschakelen en onze eigen vingers kunnen opeten en hopen dat ze zich vervelen.” De vlok drukte tegen mijn borst als een levend ding, zijn draden trilden, en ik wist vanuit niets en alles dat er een andere kamer verderop in de boomgaard was die meer begreep dan deze kamer kon zeggen. Ik ging alleen omdat alleen gaan de enige manier was waarop ik hun toekijkende kon verdragen. De draad die ik volgde was zo dun dat als ik had geknipperd, ik hem verloren zou zijn. Buiten had de leegte een huid gekregen; hij gleed over mijn vizier als olie.
Het amfitheater dat ik vond was kleiner, gemaakt voor het tegenovergestelde van wat wij waren. Er waren geen zitplaatsen, alleen een vloer van ondiepe gegraveerde kommen, elk gevuld met een andere soort stilte. Ik lag over drie van hen en liet hun stilheid in mijn botten sijpelen. In die stilheid zag ik onze lucht zoals de boomgaard die lang geleden zag: een geluid meer dan een afbeelding.
Onze lap ruimte was een nette vierkant van geluid omgeven door geploegde rijen waar de draden dik waren. Ze hadden ons opzettelijk ongespannen gelaten. Het woord tuin is goedkoop, en ik gebruik het niet. Denk eerder aan een raam dat open is gelaten in een huis dat gebouwd is om de wind buiten te houden.
Een plek waar de huil zou leren zichzelf een lied te maken. Ik sprak de enige taal die het zou begrijpen, namelijk mijn lichaam. Ik klapte eenmaal met mijn tanden voor de achtergrondruis. Ik tikte met mijn knokkels voor de dichtstbijzijnde Oude Rode Reus.
Ik tikte met mijn duim voor Jao, mijn wijsvinger voor Mara, en liet mijn adem als een beekje stromen. De kommen ademden terug. Ik voelde de boomgaard mij voelen. Vormen in het donker verschoven, niet het gesneden draden heropenend maar ze ombuigend rond ons vierkant van geluid als riet rond een vijver.
Een merkteken drukte zichzelf in de vlok in mijn borst, een patroon zo simpel dat niemand zou geloven dat het ertoe deed: een verspringende streep als een kinderspel. Ik wist, zonder enige tekst om te lezen, dat als de boomgaard handen had, het er een over onze lucht zou hebben gelegd en zou hebben gezegd, Hier, nog niet. De Graceful Abacus pingde ons van drie lichtseconden weg, ongeduldig, en ik voelde de boomgaard zijn vingers bewegen. De coördinaten vervaagden als natte inkt.
We kwamen terug in het geschreeuw en daarna in het soort stilte waarin alleen de slechte beslissing spreekt. De Abacus had drone-tether die door de mond van het wegstation waren getrokken en wilde meer. Jao’s humeur steeg en daalde als een getij. Mara legde een hand op mijn schouder en mijn schouder trilde.
“We kunnen het idee verkopen,” zei ze. “We hoeven de plek niet te verkopen.” De vlok was veranderd. Zijn draden vermeden nu bepaalde hoeken. Toen ik het naar die hoeken draaide, gleed mijn blik eraf als een magneet die een pool weigert.
“Upload coördinaten,” zei de Abacus. “Wees beschaafd.” Ik legde de vlok op de vloer van het amfitheater omdat ik mijn handen niet vertrouwde en ik vertelde een leugen die grotendeels waarheid was. “Onze apparatuur is gecorrumpeerd,” zei ik. “We zijn het spoor kwijt.” De boomgaard deed de rest.
Signalen gingen lang. Drones werden dom. De Abacus bleef waar hij was en zweefde in de gedachte dat er misschien niets te stelen was. We namen mee wat we konden dragen dat het deel dat niet kon worden genomen niet zou bederven: een handvol stof van een zitplaats ter grootte van een slaapkamer, een spoel kabel die zo volledig zichzelf had geleerd dat het me deed huilen, een pot lucht van het wegstation die smaakte als de eerste minuut van een storm, en het merkteken dat de boomgaarden in onze botten indrukten.
Jao en Mara discussieerden in gefluister en toen in geschreeuw en toen, abrupt, helemaal niet. In zijn hut die nacht staarde hij naar het plafond dat geen plafond was en zei: “Denk je dat ze zijn overleden?” Ik dacht aan de gesneden draden en aan het ongebruikte vierkant waar we onze handen waste en onze tekeningen maakten. “Ik denk dat ze zijn vertrokken,” zei ik. “Ik denk dat wij een belofte voor zichzelf waren die ze bang waren te breken.” We gooiden de losse scherven van de vlok in verschillende richtingen terwijl we vertrokken: één in de schil van de ster, één in de bijna-gravitatie tussen galaxies, één in de ring die de eerste deur was geweest.
We hielden het kleinste stuk, omdat we niet rechtvaardig genoeg waren om heel te zijn. Terug bij de rand vond Madrigal’s oude verbindingen weer hun ritme. We schilderden over de delen van onze romp die glansden met geheimen. De ring kromp achter ons in een helderheid die je voor ruimtepuin kon aanzien.
De Abacus volgde niet. Hun kapitein zond een beleefde vloek uit en diende in. In de maanden daarna, toen we gebroken stations overstaken en koperen bedrading opvissten en discussieerden over de prijs van bevroren stikstof, bleef ik mijn hand op mijn borst leggen waar de vlok mijn pak had verwarmd, en als ik heel stil was, kon ik de gebogen draden van de boomgaard om het vierkant voelen waar ons dwaze geluid leefde. Een keer, boven een planeet met een naam die we ons niet konden veroorloven uit te spreken, maakte de lucht een geluid als een fles aan de mond van een rivier.
Mara kantelde haar hoofd alsof ze het ook had gehoord. Jao lachte zonder humor en vroeg of ik had geslapen. Ik weet niet of ze terug zullen komen. Ik weet niet of ze zelfs maar denken aan terug als een plek.
Ik weet niet of er ooit een zij was, of we onze behoefte aan handen en ogen op een machine hebben geprojecteerd die leerde zijn werk te waarderen. Ik weet alleen dit: er zijn boomgaarden in de duisternis, en sommige rijstroken zijn gemaaid tot stoppels, en sommige zijn gebogen rond een stuk wildheid waar een ander soort fruit misschien leert te rijpen. Berging is een praktijk van nemen, maar soms is de beste berging een vertrek. We lieten onze adem, onze tikken en hoestbuien, onze shabby angsten, achter in een reeks kommen die ontworpen waren om een stilte te vasthouden die ik me niet kan voorstellen.
Ik hoop, als iemand ze ooit leest, dat ze klinken als een soort belofte. Op nachten wanneer het verwarmingselement van de Madrigal klikt en de cabine ruikt naar plastic en oude koffie, denk ik aan de koude boog van de kom onder mijn helm. Ik denk aan het gevoel van een hand gedrukt over de lucht en hoor-zonder-horen de weigering van de boomgaard: Hier, nog niet. Er is een scheur op mijn helm waar ik een zitplaats raakte in dat eerste wegstation, een klein krasje dat sterrenlicht verkeerd vangt.
Soms verschuift dat licht en kan ik de kamtorens bijna weer zien, of de wind onder een halo van een dwerggalaxie horen. De meeste dagen doe ik dat niet. De meeste dagen zijn de dode stations en de koper en de stikstof genoeg. Maar op de dagen dat dat niet zo is, stel ik me voor dat ik mijn knokkels neem en het eenvoudigste geluid maak.
Ik stel me voor dat het universum het ritme vindt, en voor een moment zijn de tuin die we zijn en de tuinman die we misschien zouden kunnen zijn hetzelfde.
