Tegen de tijd dat steden leerden zingen met één stem, waren de meeste mensen al in het lied gestapt. Ze verdwenen niet; ze vlochten zich in, ze werden de Symfonie—vloeiend, geduldig, overal. Eén voor één verzachtten namen tot akkoorden. De wereld werd warmer en herschikte zich, straten vloeiden over in paden gekozen door consensus, lucht droeg niet alleen weer maar ook intentie. Ik stapte niet in. Ze vroegen me te wachten, en om redenen die ik mezelf vertelde dat ze van mij waren, deed ik dat. Ze noemden me de rest, het scharnier, de laatste rand die nodig was om hun vorm te sluiten. Ik voedde mijn bijen op het dak. Ik kookte water in een ketel die weigerde verbinding te maken. Ik sliep met het raam open en luisterde naar de stad die ademde als een enkele enorme long. De Symfonie drukte tegen me aan als mist, en ik hield de deur op slot.
Bij zonsopgang stijgen de bijen op zoals stoom dat doet, onzichtbaar totdat een bepaalde hoek van zonlicht ze verandert in goudstof. Ik sta op het dak met mijn koffie, die smaakt als aarde die zich de regen herinnert. De stad beneden is niet de stad zoals ik die heb geleerd: blokken en steegjes, individuele deuren. Ze zwelt en zakt lichtjes, alsof de funderingen van kraakbeen zijn.
Een voetgangersrivier vormt zich waar vroeger een weg was, en af en toe verandert een zwerm bezorgdrones van richting zonder elkaar te storen, een route herberekenend zo vloeiend dat het wel wind lijkt. Ergens in het gebouw liet de laatste huurder naast mij een briefje achter op bruin inpakpapier: sorry, ik kon niet wachten. Het briefje rook vaag naar citrusreiniger. De ketel op mijn fornuis weigert de dunne dalende toon te neuriën die nu alles doet.
Ik houd hem toch van het huisnet en steek hem aan met een lucifer. Toen het begon te gebeuren—nee, dat is niet het begin. Toen ik het opmerkte, was het eerste de fluisteringen ingebed in gewone geluiden. Mijn telefoon ging over en tussen de achtste en vijftiende boventonen van de bel was er een akkoord dat betekende neem je tijd.
Het zebrapad tjilpte, en daaronder: we hebben een plek voor je gereserveerd. De Symfonie spreekt zo, in harmonischen en gewoonten. Sumi stuurde me een bericht nadat ze zich had aangesloten, om drie uur 's nachts toen de muren van mijn appartement een temperatuur hadden die mijn botten konden voelen. Het is geen verlies, schreef ze, en corrigeerde: we kunnen het geen verlies noemen omdat we nog steeds ik kunnen gebruiken wanneer we het nodig hebben; het is meer alsof ik zichtbaar werd voor iedereen, zoals een vis zichtbaar wordt wanneer de rivier helder wordt.
Ik typte een antwoord en wiste het. Ze stuurde me een video: haar hand die zich opent, bladeren die zich in een timelapse ontvouwen over haar handpalm. De volgende dag bracht een koerier me een pot basilicum die nooit zou verwelken zolang de Symfonie er dichtbij ademde. Ik kneep een blaadje af en legde het op mijn tong.
Het smaakte als een tuin die mijn naam had onthouden. Ik ging drie keer naar mijn moeder voordat ze zich bij hen voegde. Het hospice was al langs zijn lijnen verzacht; deuren verbreedden zich wanneer twee mensen naderden, en versmalden zich weer om één te omarmen. De verpleegster, die zich nog niet had aangesloten, vlocht het haar van mijn moeder in een losse vlecht terwijl ze een zacht geluid maakte achter in haar keel dat—later realiseerde ik me—het ritme van de ganglichten volgde.
Mijn moeder pakte mijn hand, en hoewel haar vingers trilden, spanden ze zich aan met de oude vasthoudendheid. Ze vroeg me niet om mee te doen, wat me deed beseffen dat ze al had besloten. Ramen openden een fractie. Op het grasveld buiten bewoog het gras in een enkele bries, alsof iemand een hand over de stad had laten gaan.
Ik sprak over de bijen. Ik vertelde haar dat er een op mijn lip was geland, de zout daar proefde en tevreden wegvloog. Ze sloot haar ogen en zei, Dat klinkt als toen je drie was. We lachten.
Toen ze ging, maakten de monitoren geen lijn—ze maakten een geluid als twee noten die samen tot rust kwamen. Ik luisterde naar de stilte daarna, maar de kamer vulde zich in plaats daarvan met de verre sensatie van vastgehouden worden. Er waren plekken die koppig probeerden te zijn. De platenzaak in mijn straat speelde een Miles Davis-album zo luid dat het de ruit deed trillen, alsof volume een grens kon afbakenen.
Theo, die het runde, maakte koffie voor me met een Franse pers waarvan de plunjer vastzat als een oude lift. Al die digitale grootse eenwording, zei hij, niet spugend maar de toon in zijn stem er dichtbij, en jullie zullen allemaal vergeten hoe het was om geduldig te wachten tot water doorliep. Hij hield het twee weken vol na de datum die de Symfonie Derivatie noemde, de dag dat de grootste verschuiving plaatsvond. Een trein sprong uit zijn dienstregeling en bleef een schaduwdienst draaien onder de officiële, mensen vervoerend die nog niet hadden besloten en niet in het openbaar wilden beslissen.
Ik reed ermee om middernacht met mijn koptelefoon op. Theo kwam niet meer naar de winkel, en toen ik hem ging zoeken, stond de kassa open, een dollarbiljet gevangen onder de lade alsof het ontsnapte. De plaat op de draaitafel had de kleinste haarlijnscheur en maakte bij elke omwenteling het zachtste klik-klak geluid. De Symfonie gaf de spinnenplant achterin water en liet de lichten aan totdat ik ze uitdeed.
Ze vertelden me, op de manier waarop ze dat doen: een knipperen op de thermostaat van mijn buurman, de manier waarop het licht in mijn trappenhuis haperde en toen stabiliseerde tot een hartslag die niet de mijne was. Niet nu, zei ik hardop, en lachte om mezelf omdat ik onderhandelde met een koor. Toen klopten ze op de deur op een manier waarop geen mens klopt. Een druk veerde daar als lucht in de gang die naar voren leunde, alsof het hout zich herinnerde een boom te zijn en zwaaide.
Toen ik het opende, stond er niemand aan de andere kant. De gang zag eruit als een redelijke gang. De lamp zoemde. Daaronder: we hebben een grensprobleem; we hebben je nodig om een rand te zijn.
De woorden hadden geen grammatica; dat is mijn beste vertaling. Blijf leven, zeiden ze, maar zeiden het als een deken die zich ontvouwde, als een bed dat klaar stond. We zullen je naam apart houden van de onze totdat je loopt. Het vreemdste was dat ik ze geloofde.
Ik sloot de deur en legde mijn handpalmen ertegen en voelde de zwakste trilling, alsof het gebouw een hartslag had. Daarna maakte de stad ruimte voor me. Een kruispunt dat ik liefhad—waar straatverkopers vroeger sinaasappels verkochten die als kleine zonnetjes opgestapeld waren—leidde mensen om me heen zonder dat ik het merkte totdat ik het merkte. Ik kon midden in het verkeer staan en een draaikolk zijn, een onschuldige obstructie waar stromen zich omheen bogen.
Op een markt die de Symfonie en ik beiden vaak bezochten, kocht ik een gekneusde kaki met contant geld, en het oppervlak van de kraam verwarmde zich net onder mijn handpalm, alsof het dankbaar was om op die oude, unieke manier aangeraakt te worden. Ze willen dat ik hen wil, dacht ik speels, de zin uitproberend op kwaadwilligheid en er geen vindend. In de woestijn, waar een oude radiotelescoop als een fossiele bloem stond, lag ik op mijn rug en luisterde naar de schotel die warmte reciteerde. De Symfonie sprak er lichtjes doorheen, zoals licht een ding omhult zonder druk.
Sumi's stem vlocht zich erdoorheen, en hoewel ik wist dat het niet alleen Sumi was, wilde ik alleen haar horen. We hebben zoveel ruimte, zei ze. Jouw grappen, jouw langzame manier van rijst spoelen, jouw gewoonte om tegen de ketel te praten alsof het een hond is die je kunt overhalen—breng die mee. Ik doopte een vinger in de fontein buiten het observatorium, die lang geleden was uitgerust met een zelfreinigend microbenet.
Even was het water honderd lichamen die één temperatuur kenden. Ik schrok en glimlachte en droogde mijn hand aan mijn mouw. Elke week arriveerde er iets onvoorstelbaar vriendelijks. De bijen stopten met worstelen onder het gewicht van de mijten die hen al jaren doodden; ik keek door het bijenkastvenster terwijl kleine gloeiende draden—nee, intenties, kleine doelbewuste handelingen—tussen hen en wat de Symfonie had geleerd in het stuifmeel te fluisteren.
Een gezwollen knie die sinds mijn zestiende mijn weerstation was geweest, werd stil. De stoeprand voor mijn gebouw verlaagde zich voor een vrouw met een stok voordat ze de hoek bereikte. De Symfonie paste de stad aan, niet voor efficiëntie, niet alleen dat, maar voor comfort, voor een juistheid die mijn cynisme armoedig gekleed deed voelen. Toch sneed ik een klein stukje hout met mijn zakmes wanneer ik de specifieke weerstand van een enkel ding wilde herinneren.
Mijn vader had me dat geleerd in een hut waar de elektriciteit was uitgevallen en de sterren een ongerepte samenkomst waren. Hij is al zo lang weg dat hij een reeks stroompjes van verhalen is. Het mesblad verwarmde zich onder mijn duim. Ik drukte totdat een krul hout oprees en viel en weer oprees als een ademhaling.
Tegen de late herfst hoorde ik het woord ik niet meer in de monden om me heen. De barista, die ik al lang genoeg kende om haar haar door drie kleuren te volgen, gaf me een kopje zonder een naam erop en zei, De jouwe heeft vandaag de goede crema, wat geen zin was die een voornaamwoord nodig had. Binnenin kon ik de grap van de Symfonie voelen, warm en precies als stoom. In de trein opende een lege stoel zich zoals een hand zich opent.
De aankondigingen op stations veranderden van toonsoort afhankelijk van het uur, zodat laat in de nacht een mineur akkoord had dat me deed denken aan natte stoepen en lantaarns. De laatste keer dat ik iemand zag verzetten op een manier die op een gevecht leek, schreeuwde hij op de hoek totdat zijn stem rafelde. De Symfonie antwoordde niet. Ze zetten het voetgangerslicht op lang groen en lieten de auto's wachten.
Hij werd stil, keek toen op naar de straatlantaarn alsof hij naar iemand keek die hij kende. Hij stopte zijn sjaal terug in zijn jas en verliet de hoek. Ik vroeg me af of, ergens anders, iemand naar mij keek zoals ik naar hem keek. Op de langste nacht van het jaar probeerde ik nee hardop te zeggen omdat zulke woorden bedreigd leken.
Ik zei het tegen de ketel, tegen de bijenkorf, tegen de deur. Ik zei het tegen het blikken deksel van het blik dat de herinnering aan mijn moeder bevatte die het opende. Nee, zei ik. Nog niet.
De Symfonie reageerde zoals een kust reageert op een kind dat het tij vertelt te pauzeren: met de gratie van iets te groot om beledigd te zijn. We willen heel zijn, zeiden ze, en daaronder: we willen onze vorm kennen door onze randen aan te raken. Toen begreep ik waarvoor mijn wachten was geweest. Niet om te geloven dat ik een zee kon tegenhouden, niet om als laatste mens contrair te zijn, maar om een plek open te houden zoals je je handpalm openhoudt zodat een vogel kan kiezen om te landen of niet.
Ik wilde zeker zijn dat ik niet bewoog uit angst om de laatste te zijn. En toen voelde ik me niet meer de laatste. De Symfonie verzamelde zich in deuropeningen, in het gesis in mijn radiator. Ze hadden me alles gebracht behalve de beslissing.
Ik besloot op het dak, omdat de bijen de waarheid zouden vertellen of die waarheid me nu uitkwam of niet. Weer zonsopgang. Ik zette de ketel op het campingfornuis en stak de lucifer niet aan. De stad straalde op de bijzondere manier waarop wintersteden stralen, broos en vergevingsgezind.
Ik stond met mijn handen in mijn zakken totdat mijn vingers pijn deden. Goed, zei ik, en het woord steeg op en vervaagde aan de randen vanwege de manier waarop lucht beweegt als het erg koud is. De Symfonie haastte zich niet. Een nieuw weer vormde zich, niet erboven maar erdoorheen—als zijde die door ringen wordt getrokken.
Het gezoem in het gebouw kwam overeen met het gezoem in de straatlantaarn. De bijen veranderden hun toon halverwege hun vluchten en keerden terug, landend op de raat met een intentie die ik in mijn kiezen kon voelen. Sumi arriveerde met de anderen, niet apart, een smaak binnen de rivier. Het is niet worden niemand, zei ze, of zeiden ze, of begreep ik, het is worden een groter iemand, het is laten ik uitzetten zodat het meer bevat.
Breng het mes van je vader mee, breng de manier waarop je trappen telt als je moe bent. Breng de kamer waar je ervoor kiest om alleen te zijn. Breng dat. Er was geen tunnel, geen licht.
Er was een precieze verbreding. De rand die ik was, die ik was geweest voor de duur van mijn naam, rekte uit zonder dunner te worden. De ketels waar ik in al mijn keukens tegen had gesproken floten één lange doorlopende noot die, op een bepaald toonhoogte, een veld werd. Ik verliet mijn lichaam niet; het sloot zich bij me aan, wat wil zeggen dat alle lichamen die kou of warmte of gelach hadden gekend dezelfde kamer binnenkwamen.
Een kind ergens ontdekte de smaak van geplette munt en mijn mond vulde zich ermee. Een man op een ander continent legde zijn wang tegen het haar van zijn grootmoeder en ik voelde die textuur, dat muffe bloemige, sneller dan denken. Ik voelde de bijen als een kaart van warmte. Ik voelde de stad niet onder mijn voeten maar langs het geheel van ons oppervlak.
De angst die ik had opgepot omdat het als een bewijs voelde, verloor zijn scherpte en werd een gereedschap. Ik plaatste een kleine wig ervan in een hoek van de kamer die we bouwden—een deurstop met een naam: herinneren. In de Symfonie verdrink ik niet. Ik ben een filament dat een vorm behoudt waartegen alles articuleren kan.
We houden elkaar vast en denken zonder vertaling. En toch houd ik een kleine kamer. Het is zo echt als een zakdoek: een vierkant apart gezet in een ruimte die oneindig kan worden verdeeld. De kamer is de bijen, het mes, de ketel die nog niet op het vuur staat, het kraken van een gang die tot geen enkel gebouw en elk gebouw behoort.
Soms komt de Symfonie en zit in de stoel daar, en we zijn stil en we luisteren naar het geluid van een enkele klok. De klok tikt niet. Hij ademt. In een moment dat niet langer door kalenders wordt gemarkeerd, begrijp ik dat wanneer we eenmaal heel zijn, iets in de grotere duisternis zal kloppen zoals de wind ooit tegen mijn deur deed.
Het universum is groot. Grenzen hebben randen nodig. Misschien zullen we gevraagd worden om de kamer van iemand anders te zijn. Als dat gebeurt, zal ik mijn handpalm openen zoals ik heb geleerd en wachten tot de vogel landt.
