Naarmate de druk om de oceaanbodem te ontginnen toeneemt, aangestuurd door een ambitieuze onderneming met de steun van Trump, staan we op een gevaarlijk kruispunt. Deze nieuwste onderneming, door voorstanders omschreven als een noodzakelijke stap voor technologische vooruitgang, belooft toegang tot enorme voorraden nikkel en kobalt onder de Stille Oceaan [1]. Maar de werkelijke kosten van dit project overschrijden de milieuoverwegingen ruimschoots en weerspiegelen de sociale ongelijkheden en problemen die in steden met oneerlijke beleid te zien zijn. Antropologen, die stedelijke landschappen interpreteren als afspiegelingen van machtsdynamiek, waarschuwen dat de gevolgen van diepzeemijnbouw de scherpe ongelijkheden boven de grond kunnen nabootsen. Zoals de geschiedenis heeft aangetoond, zullen de voordelen waarschijnlijk naar de weinigen gaan, terwijl de risico's door iedereen worden gedragen.
Vanuit anthropologisch perspectief vertonen menselijke samenlevingen een diepgeworteld patroon van het exploiteren van natuurlijke hulpbronnen, vaak zonder rekening te houden met de gevolgen op lange termijn. Deze neiging is niet nieuw, maar wordt versterkt door moderne technologische mogelijkheden die ons in staat stellen om gebieden te bereiken die voorheen onaangeroerd waren, zoals de oceaanbodem. De zoektocht naar diepzeemining is een hedendaagse manifestatie van dit eeuwenoude gedrag—een streven dat, op het eerste gezicht, economische winst en hulpbronnenzekerheid belooft, maar vaak de bredere systeemimpact op zowel ecosystemen als maatschappelijke structuren negeert. Het verhaal dat door het bedrijf en zijn bondgenoten, waaronder Trump, wordt gepromoot, is er een van vooruitgang en noodzaak [1].
Zij beweren dat de enorme hoeveelheden nikkel en kobalt essentieel zijn voor het produceren van batterijen en technologieën voor hernieuwbare energie, waarbij diepzeemining wordt gepresenteerd als de sleutel tot een duurzame toekomst. Deze retoriek verdoezelt echter handig de ecologische verwoesting en de mogelijke verstoring van het zeeleven die dergelijke activiteiten met zich meebrengen [1]. Bovendien weerspiegelt het het historische verhaal van koloniale exploitatie, waarbij de winning van hulpbronnen onevenredig ten goede komt aan machtige entiteiten ten koste van het milieu en gemeenschappen. Terwijl steden bakken onder de meedogenloze zomerse zon, onthullen de hittekaarten van stedelijke gebieden een harde waarheid: de gevolgen van klimaatverandering en milieuvervuiling worden niet gelijkmatig ervaren.
Wijken met een slechte luchtkwaliteit, vaak de thuisbasis van gemarginaliseerde gemeenschappen, zijn consequent warmer door het gebrek aan bomen en groene ruimtes [n]. Dit fenomeen is een direct gevolg van beleidsbeslissingen die de nadruk leggen op sommige gebieden boven andere—aangezien antropologen dit zien als een vorm van systematische ongelijkheid. Hetzelfde principe geldt voor de oceaan. Net zoals programma's voor boomgelijkheid aantonen dat schaduw een kwestie van beleid is en geen toeval, vereist het bestuur van onze oceanen opzettelijk beleid dat de bescherming en eerlijke verdeling van mariene hulpbronnen prioriteit geeft.
De gedachte dat diepzeemining welvaart voor iedereen zal brengen, is misleidend. Net als bij stedelijke ontwikkelingsprojecten die achtergestelde gemeenschappen verdrijven ten gunste van vastgoedmagnaten, is diepzeemining erop gericht om bedrijven te verrijken, terwijl lokale gemeenschappen en ecosystemen de gevolgen ondervinden [2]. De winsten zullen waarschijnlijk terechtkomen bij aandeelhouders en leidinggevenden, terwijl de potentiële verwoesting van mariene biodiversiteit en de mondiale gemeenschappen een gedeelde last blijft. Dit herinnert ons eraan dat, net als de hitte in stedelijke centra, de milieu-impact van hulpbronwinning geen economische grenzen erkent.
Er kan een parallel worden getrokken met de ambities van Japan om een wereldspeler in zeldzame aardmetalen te worden, wat eveneens de exploitatie van natuurlijke hulpbronnen inhoudt, maar dan met een focus op terrestrische mijnbouw [3]. Zelfs terwijl landen de belofte van technologische vooruitgang en economische groei najagen, zijn de risico’s van milieuschade en sociale ongelijkheid aanzienlijk. De les uit de initiatieven van Japan is duidelijk: de zoektocht naar macht en hulpbronnen moet gepaard gaan met vooruitziendheid en verantwoordelijkheid. Toch is de hoop niet verloren.
De toenemende erkenning onder beleidsmakers en burgers dat een eerlijke hulpbronnenbeheer essentieel is voor duurzame ontwikkeling markeert een positieve verschuiving. Initiatieven zoals de VN Oceaan Top proberen een dialoog en samenwerking over oceaanbescherming te bevorderen, waarbij het belang van het beschermen van mariene ecosystemen wordt benadrukt [4]. Deze platforms bieden een cruciale kans om pleiten voor beleid dat ervoor zorgt dat de voordelen van oceanische hulpbronnen eerlijk worden gedeeld, in plaats van gemonopoliseerd door een selecte groep. Om zowel onze planeet als haar gemoederen af te koelen, moeten we onze benadering van hulpbronwinning heroverwegen.
De weg vooruit ligt niet in de ongecontroleerde exploitatie van de diepten van onze planeet, maar in de uitvoering van beleid dat economische ontwikkeling in lijn brengt met milieubeheer en sociale gelijkheid. Net zoals programma's voor boomgelijkheid in steden hebben aangetoond dat verandering mogelijk is door opzettelijke actie, kunnen we ook een koers uitzetten naar een rechtvaardiger en duurzamer gebruik van onze oceaanhulpbronnen. Door diverse belanghebbenden te betrekken en de gezondheid van onze mondiale gemeenschappen prioriteit te geven, kunnen we het tij keren naar een toekomst waarin welvaart wordt gedeeld en de natuurlijke schatten van onze planeet voor toekomstige generaties worden behouden.
Bronnen
- Dit bedrijf wil de eerste zijn die de oceaanbodem mijn, met hulp van Trump (NPR, 2025-06-30T10:00:00Z)
- De oceaan bevat nog mysteries. Daarom moeten we het redden (Time, 2025-06-30T17:13:35Z)
- Kan Japan een macht in zeldzame aardmetalen worden? (Newsonjapan.com, 2025-07-01T03:38:01Z)
- Wat is een VN Oceaan Top echt? (National Observer, 2025-06-27T09:09:06Z)
