Op de getransformeerde maan, Europa, worstelt kolonist Kael Jenkins met de onvoorziene gevolgen van het ingrijpen in de hemelse orde. Terwijl het ijzige oppervlak van de maan onvoorspelbaar begint te ontdooien en weer te bevriezen, wat hun kwetsbare ecosysteem bedreigt, moet Kael zijn eigen rol in de op handen zijnde catastrofe onder ogen zien.
Kael Jenkins keek toe hoe de ooit stabiele gletsjers van Europa begonnen te vergaan, het ijzige oppervlak van de maan snel aan het ontdooien en weer bevriezen in onvoorspelbare cycli. De ooit voorspelbare patronen van vorst en dooi waren niet meer. Hij was een van de eerste kolonisten op Europa geweest, de pionierende wetenschapper die het terraformingproces had geleid. Hij had het klimaat van de maan gemanipuleerd en het getransformeerd in een ijzige paradijs dat geschikt was voor menselijk leven.
Zijn droom, zijn utopie, stortte letterlijk in elkaar voor zijn ogen. Nieuws uit het Gamma-kwadrant was ontmoedigend. De snelle klimaatfluctuaties hadden hun voedselvoorziening verstoord, waardoor ze moesten rantsoeneren. De moraal van de kolonisten nam af, hun vertrouwen in het terraformingproject erodeerde als het ijs onder hun voeten.
Hij herinnerde zich de opwinding toen ze voor het eerst arriveerden. De belofte van een nieuw begin, een frisse start op een verre maan. Ze hadden zich verwonderd over hun nieuwe thuis, over hun vermogen om het universum naar hun wil te buigen. Het leek toen allemaal zo perfect.
Nu begon de harde realiteit door te dringen. Kael nam nog een laatste blik op de gletsjers en ging terug naar zijn lab. De schuld was overweldigend, maar hij moest het opzijzetten. Hij moest een oplossing vinden.
Hij bracht uren door met het bestuderen van gegevens, simulaties en oude terraforming blauwdrukken. Het antwoord was daar, ergens. Zijn doorbraak kwam in de vorm van een lang vergeten rapport dat wees op een onstabiele verbinding die ze in het begin van het terraformingproces hadden gebruikt. Als hij de verbinding kon stabiliseren, kon hij het klimaat stabiliseren.
De taak was ontmoedigend, maar hij had geen keuze. Uiteindelijk was het niet de glorie van ontdekking of de opwinding van een nieuwe wereld die Kael dreef, maar de verantwoordelijkheid die hij voelde voor zijn medekolonisten. Hij had hen in deze ijzige onzekerheid geleid, en hij zou hen eruit leiden. Of zijn plan zou werken, alleen de tijd zou het leren.
