Een verlaten lido wacht in de grijze lucht van een kustplaats, zijn gebroken tegels vertellen het verhaal van verwaarlozing en de tijd die verstrijkt. Lena keert terug naar kleur na jaren waarin ze haar leven in een winterse slop heeft doorgebracht, ingehuurd om het lege bassin te mozaïeken zodat het weer water kan vasthouden. Ze is niet op zoek naar iets dat haar kan vasthouden. Dan verschijnt Theo met een stel sleutels, een thermoskan thee en een manier van spreken die meer op zijn ogen dan op zijn oren is gebaseerd, en de geometrie van het zwembad—en van wat Lena dacht dat ze verloren had—begint te verschuiven.
Ze gaven haar het zwembad voordat ze het vulden, en ze nam het als een belofte die ze niet had willen accepteren. Het lido lag ondiep en spookachtig in de ochtend, een krijtachtige schotel van gebarsten cerulean en gekneusd grijs, met randen die waren besneeuwd van zout door decennia van kustwind. Lena hurkte aan de rand met een doos tesserae en de soort concentratie die haar ademhaling stil hield. Ze liet een vingertop over een tegel glijden totdat deze opwarmde, en drukte deze vervolgens in de natte lijm, terwijl ze naar de weerstand voelde.
Van de straat kwam de puls van bussen en meeuwen die ruzieden over onzichtbare drama's, maar beneden in het bassin was er alleen zij en de glanzende glijbaan en de rebelse rand van een onkruid. Het ontwerp dat ze had getekend—voornamelijk stromingen—rolde zich in haar gedachten uit, alsof het daar al had geleefd, wachtend op een oppervlak. Het hek schraapte. Een man stapte naar binnen met een schepnet en een rol touw; hij was lang zonder het te benadrukken, met een warmte in zijn schouders die zelfs de bries beleefd deed lijken.
Hij liep langs de omtrek van het lege zwembad, pauzerend bij elke scheur als een pelgrim die de staties aflegt. Toen ze omhoog keek, ontmoette hij haar ogen alsof hij vroeg om toestemming om in haar gezichtsveld te zijn. Hij tikte op zijn oor en hief een hand in een klein gebaar, en wees naar zijn mond. Ze knikte en articuleerde overdreven hallo, en hij glimlachte met zijn hele gezicht.
Theo, gebaarde hij, en ze antwoordde, Lena, haar naam vormend als een kei die je aan een vreemdeling geeft voor geluk. Hij zette het schepnet neer, draaide de dop van een thermosfles los en schonk thee in de deksel. Hij hield het naar haar uit alsof hij haar een plek aanbood om haar keel te laten rusten. Daarna schikten de ochtenden zich om hem heen net zoveel als om het licht.
Hij controleerde afvoeren en las drukmeters, ook al was er nog geen water, sprak met aannemers door stil te staan en naar hun lippen te kijken. Hij leerde Lena vragen te stellen met zijn handen, een vraagteken in de lucht te tekenen en op een tegel te tikken voordat hij omhoog keek. Soms typte hij in zijn notitie-app en draaide de telefoon naar haar, één enkel woord: Kleur? Ze schoof een stuk melkblauw in zijn handpalm als een antwoord.
Een keer bracht hij een gebakje en legde het op de rand van het bassin, en ze lachte toen de suiker het beton bestrooide als rijp. Hij vroeg niet waarom haar handen soms trilde als ze naar de lijm reikte, en ze vroeg niet waarom hij voor zonsopgang arriveerde als een man die bang was het moment te missen waarop zijn leven misschien opnieuw zou beginnen. Op de vierde dag kwam de regen gejaagd en zijwaarts, helemaal uit de oceaan, zonder lucht. Theo haalde een zeil uit een opslagschuur en maakte er een plafond van, elastisch en imperfect maar voldoende.
Het zeil ving de regen en zong ermee. Hij stond met haar onder de blauwe somberheid en opende zijn handen alsof hij vroeg, stoppen we? Ze schudde haar hoofd. Ze plaatste tegels langs de lijn die ze had getekend, een spiraal genesteld in een andere spiraal, en hij bewoog met haar mee, gaf stukken door en maakte randen schoon, zijn handen herinnerden zich zelfs toen de rest van hem nog de grammatica van lijm en grind aan het leren was.
Toen de regen zich terugtrok tot een fluistering, krabbelde hij op zijn telefoon en draaide deze naar haar: Waarom water? Ze bestudeerde de woorden en toen zijn gezicht, de oprechte geduld van iemand die begreep dat niet alles gezegd kon worden. Ze trok met een gewatteerde vingertop een kleine berg in het stof en veegde deze toen weg totdat haar hand grijs was. Hij knikte alsof ze hem een lang verhaal had verteld.
Tegen die tijd had het hek toeschouwers gekregen. Kinderen in hoodies leunden over de kettingen, oude mannen met zonverweichte gezichten leunden op hun ellebogen en herinnerden zich hoe juli hier ooit rook. De geschiedenis van het lido kwam in papieren vorm in de armen van een buurman—scrapbooks met zwart-witfoto's van rijen hoofdjes die bobberden en een vrouw in een badmuts die als een mes kon duiken. Iemand had tientallen jaren geleden een muurschildering gemaakt; de kleuren waren tot stof vergaan.
Lena knielde op de vloer van het bassin met het scrapbook open, regendruppels drogen op de pagina's, en voelde een verlangen zo oud dat het een onbekend gezicht droeg. Theo stond naast haar en hield het boek stil toen de wind probeerde het te sluiten. Later gebaarde hij naar de rivier—vingers die liepen, hand die golven maakte—en ze verraste zichzelf door te knikken. Ze stonden op de stenen treden bij schemering.
Hij trok zijn schoenen uit, rolde zijn broekspijpen op, en stapte het water in alsof hij weer bij een gesprek aansloot. Ze aarzelde, liet toen de rivier haar enkels, haar schenen, de dunne delen van haar knieën innemen. "Drijven," zei hij, langzaam en voorzichtig, zijn handen tekenden een wieg in de lucht. Ze probeerde.
Het water had tijd nodig om haar te geloven. Toen het haar eindelijk optilde, gaf ze het horen op en zag ze de wereld door de oogleden van de rivier. Ze sloot de hare en voelde de vorm van haar lichaam verzachten aan de randen. Ze nodigde hem uit in haar atelier omdat de vraag naar kleur te groot was geworden om ter plekke op te lossen.
De kamer was een museum van dozen gestapeld als intenties, bedekte doeken leunden in de duisternis als slapende dieren. Ze hief een deksel op en de geur van klei en pigment stroomde naar boven, een geschrokken herinnering. Hij bewoog zich door de smalle gangpaden zonder iets aan te raken, zijn aandacht maakte excuses die ze niet nodig had. Ze zette een oude mok op het aanrecht en verstopte de chip niet.
"Lawine," zei ze, en keek toe hoe het woord haar mond verliet als krijtstof. Ze had niet gepland het een naam te geven, maar daar was het op de versleten planken vloer. Theo hief zijn ogen op, niet om medelijden te bieden maar de soort aandacht die het gewicht van een feit kan dragen. Hij wees naar zijn hoortoestellen op de werkbank—een compacte zwarte leegte—toen naar zijn oren, en opende zijn handen, een gebaar zo subtiel dat het las hoe roze huid de kou leest.
Hij typte, Leeg is ook een vorm, en toen veegde hij het weg en knikte simpelweg naar de dozen. Ze openden ze samen. Ze vond een tegel de kleur van regen en hij vond er een de kleur van een genezende blauwe plek. Hij hief een scherp stuk op en hield het tussen duim en wijsvinger als een tand en grijnsde; ze lachte voor het eerst in zo lang dat het voelde als de eerste keer überhaupt.
Het weer werd meewerkend en het patroon op de vloer van het zwembad vorderde zoals de dageraad vordert, geleidelijk totdat het plotseling overal was. Kinderen drukten hun wangen tegen de ketting en schreeuwden gissingen over wat de spiralen betekenden. Licht brak over het bassin en bleef breken; de glans keerde omhoog en maakte zijn eigen lucht. Op een ochtend kwam er een storm vanuit de zee met de soort snelheid die kwaadwilligheid suggereert, en toen Lena de volgende dag arriveerde met haar dozen, was een sectie omhoog gekomen, een ondiepe verhoging als ademhaling.
De lijm had gemopperd. Ze zakte op haar hielen. De spiraal in haar hoofd ontrolde wild, en zonder na te denken hief ze haar hamer op en liet deze vallen. Een tegel knapte met de schone rouw van een tak.
Ze deed het opnieuw ergens anders, en toen kwam haar adem als een snik, verrast om gezien te worden. Theo's handen waren daar. Hij nam de hamer niet. Hij hurkte en ving de scherven die in zijn handpalm vielen en zette ze op een rij als zaden.
Hij tekende een cirkel—heel, toen een lijn erdoorheen—en toen een pijl die terugkeerde naar de cirkel. Reset, zeiden zijn handen. Ze staarde naar de gebroken kromming van blauw. "Het kostte alles," fluisterde ze.
Hij kantelde zijn hoofd, overwegend, alsof wat ze zei waar kon zijn maar niet de enige waarheid. Hij spreidde zijn palm. Ze plaatste het eerste shard erin. Ze knielden totdat het licht de dag verliet en de lamp het bassin in een NASA-achtige wereld wierp, anders en nieuw, en ze herbouwden de kromming.
Op de vuldag kwamen de slangen als aderen en het water kroop in langzaam verbazing over de mozaïek. De stad kwam ook. Een jongen die vorige week had geleerd te fluiten fluitend alsof hij het water aanmoedigde. De oude man met een krantenjongen pet maakte een grap over eenden.
Lena stond op de treden en ontdekte dat haar borst het gevoel kon vasthouden van iets dat omhoog kwam. Toen het water deed wat water doet met kleur, werd de spiraal wakker en begon te bewegen, stromingen die ze met een potlood had uitgemeten slipten hun riem en vloeiden. De kleine geglazuurde vis die Theo weken eerder op de rand had achtergelaten—hij had het impulsief gemaakt in een gemeenschappelijke keramiekles, had het in uitleg gekrabbeld—knipte vanuit de bodem waar ze het nabij de ladder had neergezet, een stille bedrieger. Theo, midden in het zwembad met een nerveus kind onder zijn hand, keek naar Lena.
De blik vormde een kleine brug. Ze trok haar schoenen en sokken uit alsof de handeling een verleden had en stapte de eerste twee treden af. De kou deed haar gasp en lachen tegelijk. Hij kwam dichterbij, niet gehaast.
Hij hief zijn handen: Alles goed? Ze drukte een hand op haar hart en knikte. Hij tekende de vorm van een golf tussen hen in, klein. Ze hield haar palm omhoog, zijn vingers raakten het, een pauze die meer bevatte dan ja.
De weken vonden hun eigen route, en het zwembad leerde de gewoonten van vol zijn. Ochtenden voegden de schreeuw van blijdschap toe aan de ruzies van de meeuwen en het metalen gekletter van baankettingen. Lena kwam om een laatste stuk toe te voegen—een ovaal van spiegel waar ze mee had gestrijd—laat op een avond toen het zwembad stil lag en de neonlichten van de stad op de oppervlakte op en neer dansten op een zachte, onbesliste manier. Theo had zijn laatste les afgerond en bleef om slangen op te rollen, en toen ze vroeg zonder te vragen, rolde hij uit en keek toe hoe ze de spiegel tegen het raster hield, het bewoog, zich terugtrok, het opnieuw bewoog alsof ze probeerde de maan te vangen.
Ze zette het uiteindelijk waar de spiraal begon. Ze zaten op het warme beton en deelden kersen uit een papieren zak. Hij spuugde pitten als gladde stenen in zijn hand, tikte toen op zijn mond en probeerde het woord cerulean, een tongpuzzel die hij alleen in zijn botten kon horen. Ze nam een stuk krijt en schreef het op zijn hand, de letters die de dalen tussen zijn pezen vulden, de kleur genoemd in wit.
Hij keek naar het krijt, toen naar haar, en sloot zijn vuist voorzichtig om het woord vast te houden. Het gebeurde niet als een flare maar als een getij, de manier waarop hij begon haar dagen te bewonen die niet bij het zwembad waren. Hij leerde de specifieke klacht die haar waterkoker maakte net voordat deze kookte en de kortste weg van haar atelier naar de bushalte als het regende. Ze leerde de geur van de opslagkast in het lido—rubber en vaag citroen—en het ritme van zijn adem als hij sliep na een dag lesgeven, de kleine stilte als een riviersteen tussen inademen en uitademen.
Ze drukten geen taal in de ruimte tussen hun lichamen wanneer het niet aan het werk was. Soms werd ze 's ochtends wakker met het geluid van sneeuw als een witte stroom die de helling op at, en als ze dat deed, maakte ze thee en zat op de vloer van haar atelier, en soms zou hij niets meer dan de waterdruppel emoji sturen en zou ze terugduimen met de berg. Dit waren geen vertalingen maar herkenningen—objecten die tegen het licht werden gehouden en gedraaid en gedraaid. Op een zondag aan het eind van de zomer, met het zwembad gesloten voor het publiek voor een middag, zwommen ze samen zonder banen.
De mozaïek keek van onderen naar hen terug, vertrouwd maar bedrieglijk, waardoor ze twee keer moesten kijken om het goed te zien. Theo zweefde op zijn rug en keek naar de lucht. Lena dook en kwam weer boven en dook opnieuw, terwijl ze het aantal tellen bijhield dat het haar geest kostte om te vertrekken en terug te keren. Ze had ooit gedacht dat liefde één ding was, zoals de berg één plek was geweest waar haar leven was geweest en toen was gestopt te zijn.
In het water loste die zekerheid zachtjes, geduldig, de manier waarop de mozaïek was gelegd: één tegel, dan een andere. Toen ze de ladder beklommen, had haar huid een stekelige textuur, haar haar was een natte strijd, hij stond achter haar en tekende een kleine golf op haar handpalm met zijn vingertip. Ze sloot haar hand eromheen. Er waren nog dagen die van hen beiden zouden vereisen om onder een zeil te staan en te luisteren naar de regen die het wachten drummend uitrekende.
Er waren nog nachten waarop de lege vorm zou arriveren en zitten, en ze zouden een andere kromming zetten. De dag dat ze het zwembad voor de winter leegmaakten, flitste de spiegel in de zon en vond het hun beide gezichten naast elkaar bij de ladder. De spiraal was een kaart niet van wat ze had verloren of wat ze had gevonden, maar van hoe een ding kan bewegen en toch zichzelf kan zijn. Theo ging het hek op slot doen en Lena stond een tijdje op de vloer van het bassin, laarzen schurend op de plekken die ooit water waren geweest.
Ze dacht aan de berg en vroeg niet dat deze wegging. Ze dacht aan de rivier en aan een woord dat op huid was gekrijt. Ze keek naar de bleke klap van de lucht en glimlachte, de kleine soort die de ogen bereikt en dan doorgaat totdat het een beetje licht in de donkerste plek laat vallen. Toen Theo terugkwam, hief ze zijn hand op en schreef iets in de lucht in plaats van op zijn palm, letters die hij met zijn blik volgde alsof de ruimte tussen hen een pagina was geworden.
Hij knikte, nam toen haar pols en tekende de eerste letter terug in haar huid, en ze liepen naar huis onder een lucht die, net als het zwembad, klaar was om opnieuw gevuld te worden.
