Nadat ze een belofte heeft gedaan om het Verbond te eren, volgt Barbra Saba en de terughoudende jongen Adem naar een nevelige boomgaard op het Homhil-plateau van Socotra, waar drakenbloedbomen de zeemist verzamelen. Met haar blauwe glasscherf en de recent ontdekte palmblad-diagrammen realiseert ze zich dat de drietand-spiraal een windkompas is, geen zee-embleem. Een in hars verborgen schelp als mondstuk in de boomgaard lijkt de toon naar het westen te buigen, richting Detwah Lagoon. Terwijl Barbra alleen verdergaat, ontdekt ze een koraalmedaillon met golftellingen. Ze probeert het te gebruiken om het lied van een spuitgat te openen, maar de getijden stijgen en er komt geen antwoord; later onthult Saba dat het medaillon een lokaas is dat is neergelegd om de ongeduldigen te misleiden. Ze krijgt te horen dat ze opnieuw moet beginnen met de originele munt en het flesje hars, waarna Barbra haar scherf weer afstemt, luisterend naar zachtere tonen en deze in kaart brengend met de drumritmes uit Hadibu. Het patroon wijst het binnenland in, naar de nevelrijke kliffen van Momi in plaats van de zee. Terwijl de schemering valt, vindt ze een oude snaarloze windharp, verzegeld in een levende boom, maar een verborgen snaar wordt doorgesneden en het frame zwaait over een afgrond, waardoor haar lot aan een zijden draadje hangt.

Barbra hield de geitenhuiden tas tegen haar borst terwijl de vrouw met de drietand-spiraalring wachtte, de lucht op het plateau koel en met een vage geur van hars. Haar rode haar wapperde in de bries, sproeten scherp afgetekend in het diffuse licht waar ze altijd een hekel aan had, maar haar groene ogen waren vastberaden terwijl ze knikte. Strakke jeans, versleten blauw-witte Asics en een zwart leren jack over een door de zon vervaagde tanktop—ze voelde zich meer zichzelf in deze harnassen dan met de make-up waar ze nauwelijks moeite voor deed. “Als ik beloof het Verbond te eren, laat je me dan de boomgaard zien die de zee drinkt?” vroeg ze, zich bewust van de achterdochtige jongen die de blauwe splinter in haar zak in de gaten hield.

Opgevoed door grootouders na een verwoeste nacht van sirenes, had Barbra geleerd dat eden de enige bruggen waren die mensen vertrouwden. Saba, zo heette de vrouw eindelijk, hief een hand voor stilte en daarna voor instemming. “Je zult niet nemen, alleen luisteren,” zei ze, en begon langs de bergkam te lopen, de jongen—Adem—die in versleten sandalen naast hen liep. Ze daalden af in een vallei waar drakenbloedbomen stonden als parasols, hun parasolvormige kruinen vingen de wolkenflarden die vanaf de zee ver beneden omhoog waaiden.

Aan de basis van elke stam stonden kalkstenen kommen die helder water opvingen dat van de bladtips druppelde, bewijs dat bomen inderdaad de zee dronken. De verre branding drukte zijn stilte in de boomgaard totdat elke druppel klonk als een klein belletje. In het hart van de boomgaard zat een lage stenen sokkel die was doorboord met gaatjes, hun lippen glanzend van oude hars, en Saba knikte naar Barbra om het te proberen. Ze drukte haar blauwe splinter in een cluster gaatjes; de wind die door de boomgaard streek werd een lange, zoemende akkoorden, en het glas verlichtte de lucht met een vaag indigo glans.

Ze spreidde de palmenbladdiagrammen uit, hun drietand-spiraal zorgvuldig in lussen geëtst; de toon steeg en viel over de lijnen als een boog over snaren. De spiraal was niet voor zeeën maar voor winden, een kompas op druk en toonhoogte in plaats van op sterren. Adem keek vanuit de schaduw, één knokkel in zijn mond, alsof de geschiedenis hem kon bijten. Een vlek hars die onder de lip van de sokkel was verstopt, was door de leeftijd gekraakt en vormde een fluisterlijn.

Barbra werkte de plug los met haar munt; Saba stopte haar niet, maar liet haar blik zakken alsof ze een test toestond. Binnenin lag een kleine schelp mondstuk, de rand gegraveerd met dezelfde drietand-spiraal en een ring van negen stippen als de zandbanken van Detwah Lagoon. Toen ze het mondstuk op de splinter plaatste en blies, boog het akkoord van de boomgaard zich tot het naar het westen leunde, richting de lagune en de open zee. “Detwah’s Poort,” mompelde ze, een opwinding stijgend, en Saba’s ring klikte een keer tegen haar wandelstok.

Ze ging alleen op pad terwijl het licht nog een parelachtig randje had, de lagune een onmogelijke kom van turkoois waar vissers hun gezichten wegdraaiden toen ze zwaaide. Ze trok een bloemen denim jack aan tegen de wind en klom op een gebogen rotswand, samengevoegd met flessen glas waarvan de ingesloten kelen zongen wanneer de wind in de juiste richting kwam. Het schelpmondstuk bracht een diepere toon voort uit de steen; eronder antwoordde een zachte holte, en een hars vlek schilferde open naar een ondiepe nis die rook naar wierook en zoute lucht. Binnenin lag een koraalmedaillon met de drietand-spiraal en een stapel golfmerken, en ze plaatste het in een natuurlijke opening tussen samengevoegde flessen om te wachten op de juiste wind.

De lucht pauzeerde als een keel voor een hoest, het getij kroop om haar enkels, het akkoord versplinterde in ruziënde kelen, en er gebeurde niets behalve de constante stijging van het water. Ze probeerde het medaillon te draaien zodat de golfmerken verschillende horizonnen aanwezen, luisterend naar een gracieuze noot die haar verder zou wijzen. Haar voorzichtige adem vervloog in schorre geluiden terwijl de zee de rots beklom, en een schaduw bewoog over de duin, kijkend, om vervolgens zich om te draaien. De oude stijfheid keerde terug—de ene die zei dat je het zelf moest doen of helemaal niet—een overblijfsel van toen ze vier was en leerde overleven in de stilte na sirenes.

Boos omdat ze met haar werden gespeeld door geesten en codes, waadde ze terug door het stijgende water, het medaillon stevig als een munt uit een gemanipuleerd spel. De inzicht die ze zo waardeerde, leidde haar de verkeerde kant op. Saba wachtte waar het zand verhardde tot een pad, Adem aan haar zijde, beiden ernstig op een manier die niet overwinning uitstraalde. “Het koraal is voor buitenstaanders,” zei Saba voordat Barbra kon spreken.

“Het is generaties geleden geplaatst om de hebzuchtigen te voeden met genoeg patroon om in helderheid te verdrinken; het Verbond verwart degenen die zich haasten, omdat een harp voor regen een wapen is in verkeerde handen.” De hitte steeg onder Barbra’s jack toen ze haar fout besefte, en ze knikte eenmaal, hard, alsof ze zichzelf wilde verankeren. “De wind eist een prijs,” voegde Saba toe, niet onvriendelijk, “en de eerste daarvan is geduld.”

“Begin opnieuw,” zei Saba, nu milder, en tikte op het flesje hars in Barbra’s zak. “Begin met wat je bij je deur kreeg—munt en hars—en reik niet naar het glas totdat de wind erom vraagt.” Saba liet haar het valse medaillon houden, niet als buit maar als herinnering, en het gewicht ervan in haar hand voelde als een belofte om beter te worden. Terug in haar witgepleisterde huurhuis in Hadibu, spreidde ze alles op de vloer uit—de koperen munt, de blauwe splinter, de geitenhuiden tas met zijn palmenbladkaarten, en het flesje dat rook naar oude tranen.

Ze bouwde een kleine spirituele kachel en smolt de hars totdat het vloeide als honing. Ze testte toonhoogtes zoals haar lerares haar had geleerd met lettergrepen, telde de slagen op haar knokkels, terwijl de witte muren van de kamer als een ondiepe grot antwoord gaven. De splinter, bedekt met hars, zong in fluweel in plaats van glas; ze stemde de rand af door het over haar notitieboekje te draaien totdat de intervallen zich vestigden. Ze hield de koperen munt boven de diagrammen en merkte op hoe de versleten markeringen nestelden in de bochten van de spiraal, inkepingen die samenkwamen met rusten in het trommelpatroon dat nog steeds haar pols volgde.

Het was nauwkeurig, solitair werk, het soort waarvoor ze was gevormd door jaren van stilte, en voor een keer haastte ze niet. Toen de toon uiteindelijk leunde, leunde hij weg van de branding naar de bleke kliffen die mist dronken als wijn. Ze streek een dunne laag warme hars over de gaatjes die ze van de Homhil sokkel had getekend, en daarna over de splinter, zodat het een membraan vormde. Tegen het open raam stuurde de avondwind een gedempte toon die pulseerde in een ritmisch patroon dat ze zich herinnerde van de daken—lang, kort, kort, rust.

Door de markeringen van de munt met die intervallen uit te lijnen, zag ze de drietand-spiraal zich omzetten in een richting niet naar de zee, maar landinwaarts, richting het hogere kalksteen van Momi waar mist hing als een tweede grond. De dageraad vond haar al in haar Asics, het jack verwisseld voor een lichter denim jack met glitters dat ze zelden toegaf dat ze leuk vond, de munt en het flesje in haar zak. Ze liep totdat het pad eindigde en bleef vervolgens doorlopen, kuiten brandend, ademhaling gelijkmatig als een metronoom. Het land steeg naar een witte klifrand terwijl de avond weer binnenviel, de Arabische Zee een blad van gesmeed tin ver beneden en de lucht broos van de geur van steen.

Drakenbloedbomen leunden in een wind die niet wilde spreken, en verstopt in de holte van een stam zag ze het: een oud frame van hout en bot en hars, een harp zonder snaren verzegeld in levend hout. Ze reikte omhoog, haar vingers trilden van de spanning van een goed uitgevoerde herstart, toen een sis de lucht achter haar doorsneed, scherp als een mes door riet. “Barbra,” zei iemand scherp, en een strakke lijn die ze niet had gezien knapte; het frame zwaaide over de afgrond terwijl de rand onder haar sneaker instortte. Was het Verbond haar nog steeds aan het testen, of was er iemand anders gekomen om haar laatste, beste draad door te snijden?