CHAPTER 3 – Echoes in the Ice

Commandant Aiko Reyes, zich nu bewust van de constante surveillance, besluit haar onderzoek buiten de koepel voort te zetten om de nieuwsgierige blikken te ontlopen. Ze waagt zich op het gure maangebied, op zoek naar een onbelemmerd uitzicht op de omgeving van de kolonie. Tijdens haar EVA ontmoet ze een oude Tekker-mijnwerker die een fragmentarisch verhaal deelt over een oude maansage van een 'Weerwever'—een mythische figuur die de elementen zou beheersen. Dit volksverhaal, samen met de levendige herinneringen van de mijnwerker aan mysterieuze lichten in de lucht, verandert Aiko's kijk op de sabotage. Terwijl ze deze nieuwe informatie verwerkt, worden haar communicatieverbindingen plotseling onderschept, en een ijzingwekkende stem waarschuwt haar om het onderzoek te staken. Het hoofdstuk eindigt met Aiko die zich realiseert dat ze niet alleen is op het maangebied.
Commandant Aiko Reyes voelde de constante blikken van surveillance terwijl ze door de gangen van Clavius-9 bewoog. Haar optische HUD-implantaten flitsten met meldingen van onderschepte communicatie en schimmige figuren die elke stap van haar volgden. Om de verstikkende controle te ontvluchten, besloot Aiko naar buiten de koepel te gaan, de vijandige maanomgeving in. Ze trok haar EVA-pak aan en stapte door de luchtsluis, terwijl de uitgestrekte maanoppervlakte zich voor haar uitstrekte.
Terwijl Aiko over het oneffen terrein navigeerde, pikten de sensoren van haar pak een zwak signaal op. Toen ze het volgde, stuitte ze op een oude Tekker-mijnwerker, wiens gezicht getekend was door jarenlange blootstelling aan de barre omstandigheden. Hij sprak over een fragmentarische herinnering, een volksverhaal dat van generatie op generatie was doorgegeven: de legende van de 'Wever van het Weer', een mythische figuur die zou hebben geregeerd over de elementen. De ogen van de mijnwerker glinsterden terwijl hij vertelde over vreemde lichten aan de hemel, gebeurtenissen waarvan hij zwoer dat ze met het verhaal verbonden waren.
Geïntrigeerd luisterde Aiko aandachtig; het verhaal van de mijnwerker veranderde haar kijk op de sabotage. Zou het kunnen dat de saboteurs deze legende gebruikten om het weersysteem van de kolonie te manipuleren? Terwijl ze over deze mogelijkheid nadacht, kraakte haar communicatiesysteem van de interferentie. Een koude, onidentificeerbare stem drong door, die haar waarschuwde om haar onderzoek te staken als ze waarde hechtte aan haar leven.
Met een kloppend hart scande Aiko haar omgeving en besefte met een schok dat ze niet alleen was op het maanoppervlak. Schaduwen bewogen aan de rand van haar gezichtsveld, en het hoofdstuk eindigde met de onheilspellende aanwezigheid van een onbekende dreiging die in de buurt loerde.