CHAPTER 2 - Cerro Fitz Roy

Barbra Dender vertrekt richting Cerro Fitz Roy met een oude kaart en een versleten kompas. Haar reis door het ruige terrein stuit op weerstand, want de lokale bevolking, die bekend is met de legende, weigert haar te helpen. Ondanks de koude winden en de onverbiddelijke paden blijft Barbra's vastberadenheid onwrikbaar, maar de eerste aanwijzing die ze vindt, lijkt haar naar een doodlopende weg te leiden. Een oude vrouw in het dorp laat doorschemeren meer te weten, maar blijft verdacht stil.
De ochtendzon wierp een gouden gloed over het ruige landschap van Patagonië terwijl Barbra Dender op weg ging naar de mysterieuze Cerro Fitz Roy. De kaart die ze vond, met zijn cryptische symbolen en vervaagde lijnen, was zorgvuldig gevouwen in haar rugzak, vergezeld door het versleten kompas dat leek te pulseren met een eigen energie. Elke stap die ze zette was een dans met het lot, het zachte geknisper van grind onder haar voeten weerklonk haar vastberadenheid. Terwijl ze de kronkelige paden volgde, torenden de majestueuze pieken boven haar uit als oude wachters die hun geheimen beschermden.
De lucht was fris en verkwikkend, vol met de fluisteringen van lang vergeten legendes. Barbra's hart klopte vol verwachting, haar geest een wervelwind van mogelijkheden en vragen. Wat lag er verborgen in deze bergen? Welke verhalen hadden de winden al eeuwenlang met zich mee gedragen?
Haar pad leidde haar naar een klein dorpje dat aan de voet van de bergen lag. De locals bekeken haar met een mix van nieuwsgierigheid en voorzichtigheid, hun gezichten getekend door de zware elementen en de last van onuitgesproken verhalen. Barbra naderde hen met een vriendelijke glimlach, hoopvol dat ze enig inzicht in de geheimen van de kaart kon krijgen. Echter, haar vragen werden beantwoord met een kille stilte en achterdochtige blikken.
Het was alsof het hele dorp gebonden was aan een onuitgesproken pact om de geheimen van de bergen te bewaren. Onvermoeibaar ging Barbra verder, haar vastberadenheid onverzettelijk. Ze wist dat de eerste aanwijzing, het kompas, nog maar het begin was. Maar terwijl ze de richting van de naald volgde, vond ze zichzelf voor een schijnbaar onoverkomelijke kloof.
De winden huilden door de kloof, die haar inspanningen met hun ijzige adem bespotten. Frustratie knaagde aan haar vastberadenheid, maar ze weigerde terug te keren. Juist toen de twijfel begon door te dringen, verscheen er een oude vrouw aan de rand van het dorp. Haar ogen, scherp en wetend, leken door Barbra's façade van zelfvertrouwen heen te prikken.
"Je zoekt wat niet gevonden zou moeten worden," murmelde ze, haar stem nauwelijks hoorbaar boven de wind. Barbra's hart sloeg een slag over. Was deze vrouw de sleutel tot het ontrafelen van het mysterie? Maar voordat Barbra meer kon vragen, draaide de vrouw zich om en liet alleen een cryptische waarschuwing achter in de lucht.
"De bergen houden hun eigen raad," zei ze, terwijl ze in de schaduwen van haar huis verdween. Barbra stond daar, op de rand van ontdekking, haar geest een kakofonie van vragen en mogelijkheden. Terwijl de zon onder de horizon zakte en de lucht in tinten oranje en paars kleurde, bevond Barbra zich op een kruispunt. De eerste aanwijzing had haar naar een doodlopend pad geleid, maar ze wist dat de reis nog lang niet voorbij was.
Met de kaart nog steeds in haar hand en het kompas veilig in haar zak, zwoer ze haar zoektocht bij zonsopgang voort te zetten. De nacht bracht een ijzige kou met zich mee, maar Barbra vond troost in de warmte van een klein vuur dat ze bij haar kampplaats had gemaakt. Haar gedachten dwaalden terug naar de woorden van de oude vrouw, en ze kon het gevoel niet van zich afschudden dat de antwoorden die ze zocht dichterbij waren dan ze dacht. Terwijl de sterren boven haar fonkelden, werd er een stille belofte gedaan: ze zou de waarheid ontdekken, ongeacht de kosten.
Barbra leunde achterover, de harde grond onder haar herinnerde haar aan de uitdagingen die nog zouden komen. Maar ze was geen onbekende met tegenspoed. Haar leven was een reeks beproevingen geweest, die haar gevormd hadden tot de vrouw die ze nu was. Met een vastberaden hart en een onwankelbare geest viel ze in een onrustige slaap, terwijl de winden hun geheimen nog steeds aan de nacht fluisterden.
De ochtend zou nieuwe uitdagingen brengen, maar Barbra was er klaar voor. De bergen hadden hun geheimen nog niet onthuld, en ze was vastbesloten degene te zijn die ze zou ontdekken. Wat ze niet wist, was dat de reis voor haar haar op manieren zou testen die ze nooit had kunnen voorstellen. Maar voor nu rustte ze, haar dromen gevuld met visioenen van wat er aan de andere kant van de horizon lag.